قدس آنلاین: بازیکنان فوتبال ایران این روزها از عشق و علاقه به هواداران سخن می‌گویند و در مصاحبه‌های پرشمار خود مدعی اند به عشق هواداران و تعلق خاطر به پیراهن آبی و قرمز با باشگاه قرارداد امضا کردند!
اما این حرف‌ها تنها برای دلخوشی هواداران در رسانه‌ها مطرح می‌شود، در حالی که اگر پای صحبت‌های افراد حاضر در مذاکرات بنشینید متوجه می‌شوید تعلق خاطر و تعصب به صفرهای قرارداد بیشتر از علاقه‌مندی به رنگ پیراهن است تا جایی که بازیکنان و مدیر برنامه‌های آن‌ها حتی حاضر نشدند هزار تومان به باشگاه طرف مذاکره خود تخفیف دهند تا مبادا متحمل خسارت نشوند.
در اینکه بازیکنان فوتبال ایران به واسطه قانون ناگهانی و کارشناسی نشده فدراسیون و سازمان لیگ توانستند برای فصل بعد قراردادهای نجومی ببندند تردیدی نیست اما ای کاش پس از امضای قرارداد مخاطبان و هواداران فوتبال ایران را به این شکل ساده لوح فرض نمی‌کردند که ما به واسطه عشق و علاقه تمدید کردیم! آن‌ها حق دارند به فکر آینده خود باشند و هر رقمی را درخواست بدهند اما اینکه پس از امضای قراردادهای نجومی تلاش می‌کنند خود را به توده هواداران انسان‌های علاقه‌مند نشان دهند دردآور است، بازیکنی که تا فصل قبل ۲۵۰ میلیون تومان دستمزد می‌گرفت اما برای فصل بیستم درخواست یک میلیارد و ۵۰۰ هزار تومانی ارائه داده چگونه می‌تواند ژست مردم مداری بگیرد. بازیکنی که هزار و یک‌بار هوادار را تا مرز سکته پیش برده و لطمه‌های جبران‌ناپذیری به تیمش وارده کرده اما حالا با قرارداد ۱۲ میلیارد تومانی برای یک فصل با تیم سابقش تمدید کرده با چه شهامتی از عشق و علاقه به تیمش سخن می‌گوید؟
ای کاش ستاره‌های کاغذی فوتبال ایران که این روزها در آسمان‌ها سیر می‌کنند به جای حرف‌های پرطمطراق سکوت اختیار کنند چون مردم و هواداران می‌دانند آن‌ها از این آب گل‌آلود شاه ماهی صید کردند و خواسته‌های نامعقول خود را به مدیران عامل باشگاه‌ها تحمیل کردند تا برنده این بازی لقب گیرند.
نظر شما